Το καλύτερο μελανοδοχείο κι ένα χαρτί . . .

Ήταν η πιο πρωινή ώρα . . . .

Θυμάμαι ακόμα και σήμερα
το φως που έμπαινε στη κάμαρα
Χωρίς κανείς να νιώθει
το χρώμα της σιωπής

Ξεχάσαμε μικρέ μου φίλε
τις μέρες εκείνες !
Ξεχάσαμε που ψάχναμε
στοργή στην ερημιά μας

Το καλύτερο μελανοδοχείο
κι ένα χαρτί
Λευκό , Αγέραστο και Ζωντανό

Πρώτα να απλωθεί η σκέψη
και μετά να πεθάνει !
Εκεί στην απομόνωση
του λευκού κελιού
Πίσω από τα κάγκελα
που το μελάνι τα ορθώνει . . .